Այս պատմվածքը շատ հուզիչ թվաց ինձ համար։ Հեղինակը՝ Ակսել Բակունցը, պատմելով բնության մասին, ամեն տեղ մտցնելով այդ բնությունը, դարձնում էր պատմվածքը ավելի հաճելի ու ավելի բնական։ Բնությունը դա պատմվածքի անբաժանելի մասնիկն էր այստեղ, ու գրեթե ամեն մանրուքում այն կար, որը լրացուցիչ հետաքրքրություն էր առաջացնում։ “Միրհավը”՝ պատմվածքի անունը, իմ կարծիքով ընտրված չէ պատահականության սկզբունքով։ Միրհավը դա թռչունի տեսակ է։ Ու ինձ թվում է, որ այն շատ մեծ կապ ուներ այս պատմվածքի հետ, որովհետև սյուժեի զարգացումը տեղի էր ունենում այդ փաստի վրա։ Իմ կրածիքով միրհավը ամենահաճախ երևացող կերպարներից մեկն էր, ու դրա համար էլ դրել է հեղինակը հենց այդ անունը։
Այս պատմվածքում, ես նկատեցի տարօրինակ զուգընթացություն-համեմատություն։ Միրհավը շատ էր նման Սոնային՝ Դիլայի հարսին։ Ինչպես Միրհավը, այդպես էլ Սոնան։ Մի դրվակ կա, որտեղ Դիլան որսորդություն անելուց կրակում է միրհավի վրա, և այն վիրավորվում է, թողնելով փետուրներ։ Իմ կարծիքով այդ փետուրները հուշերն են, որոնք թողել է Սոնան, որը ինչպես միրհավը վիրավորվել էր, ու գնացել էր։ Սոնան ու Միրհավը շատ նմանոթյուններ ունեին։ Երկուսն էլ կարողանում էին սողոսկել։ Երբ որսորդը ցանկանում էր երկու քարի արանքից հանել միրհավին, այն կարողացավ սողոսկել, ինչպես դա արեց Սոնան և ամուսնացավ ուրիշ մեկի հետ։ Իմ կարծիքով և որսորդի կերպարը և Դիլայի կերպարը նման էին նրանով, որ երկուսն էլ պակաս էին զգում։ Նրանցից մեկը կորստ էր ապրում նրանից, որը կորցրել է իր հարազատին, իսկ մյուսը՝ թիրախին։
Ինձ այս պատմվածքը շատ դուր եկավ։ Ես փոքրիկ համեմատություն անեմ Ֆրանց Կաֆկայի ու Ակսել Բակունցի միջև։ Նրանք երկուսն էլ գրականության լուրջ դեմքերից մեկն են։ Նրանք երկուսն էլ նման են իրար ոճով, բայց ոչ ձևով ու տեսքով։ Նրանք երկուսն էլ պատկերում էին այն, ինչի միջով անցնում էին, ինչի միջով ապրում էին։ Այսինքն, իրենք իրենց կերպարն էին դնում հերոսի մեջ, այդպես ներկայացնելով նրան։ Ինձ նաև դուր եկավ այն, որը Ակսել Բակունցը բնության հետ շատ էր կապում։ Ինքը ծնվել և մեծացել է բնության գրկում, ու իմ կարծիքով բնությունն է ստիպել նրան ընտրել հենց բանաստեղծի, գրողի ուղին։ Ակսել Բակունցը շատ է նման Համո Սահյանին։ Նրանք երկուսն էլ գորիսեցի էին, ծնվել էին Սյունիքում, ապրել էին այնտեղ, ու երկուսն էլ կապում էին իրենց հերոսին բնության հետ։ Բայց իհարկե Համո Սահյանի այդ բնապատկերը ավելի զվարթ ու գույնզգույն էր, քան Ակսելինը։ Ակսելինը ավելի շատ տենդերի, տառապանքների, կորստի, ցավի ու վշտի հիմքում է ընկած։ Բայց, ինչպես Սահյանը, այդպես էլ Բակունցը ինձ շատ են դուր եկել։
Դավիթ Մուրադյան 