Արտահայտություններից մեկը դարձրե’ք ստեղծագործական աշխատանքի վերնագիր և գրե’ք ձեր մտորումներն այդ նկարի ասելիքի շուրջ` հինգ-վեց նախադասությամբ:

Որոշեցի ընտրել երկրորդ նկարը, քանի որ այնտեղ ես տեսա ժամանակակից խնդիրներից մեկը։

Այստեղ ես տեսա ինձ՝ իմ կերպարը։ Երբ ասում են սիրտ, ուղեղ, իմ մոտ դրանք երկուսը ասոցացվում են ընկերության, ընտանիքի ու ինքնազարգացման հետ համապատասխան։ Սիրտը՝ դա ամենակարևոր օրգանն է մեր օրգանիզմում։ Ու մեր իրական կյանքում էլ է այդպես, ինչպես սիրտը, այդպես էլ ընկերությունը, շփումը, հարաբերությունները մեր անբաժանելի մասինկն են, քանի որ մենք մերթընդմերթ հարաբերվում ենք ինչ-որ մեկի հետ։ Ուղեղը իմ մոտ ասոցացվում է ինքնազարգացման, ինքնուսուցման, ինքնաճանաչման գործոնի հետ։ Երբ մարդ կրթվում է, կատարում է դա ուղեղի միջոցով։ Իմ կարծիքով այս թելը, որը քաշած է անդունդի վրայով, դա մեր կյանքի ուղին է։ Այսինքն մենք այդ ուղին հաղթահարում ենք երկու գործոնի շնորհիվ՝ ընտանիքի կամ էլ ընկերության և ինքնազարգացման։ Իմ կարծիքով երկուսն էլ մեզ համար կարևոր են, բայց պետք է ասել բալանսի մասին։ Մեր աշխարհում, ամեն մեկը իր գլխի տերն է, այսինքն ամեն մարդ որոշում է, թե ինչ նա պիտի աշխատի, ինչպիսի մասնագետ պետք է դառնա։ Ես կարծում եմ, որ այստեղ հավասարակշռության բացակայության դեպքում երկու գործոններից մեկը կորչելու է։ Եթե մենք ընտրենք ուղեղը, այսինքն գնանք ինքնաճանաչման ուղղով, ապա մենք կսկսենք ավտոմատ ավելի շատ ժամանակ տրամադրել դրան, ավելի շատ ուսումնասիրել այն, ու ավելի մեծ ազդեցություն ունենալ դրանից։ Դրան հակառակ, մենք կորցնում ենք սիրտը՝ ընկերությունը։ Այսինքն ինչ-որ գործոնին ավելի շատ ժամանակ տրամադրելուց, մենք այդ ժամանակը վերցնում ենք հակառակ գործոնից։ Իմ կարծիքով բալանսը դա ամենակարևոր փուլն է, քանի որ մարդ հասկանում է, որ երկուսն էլ նրան հարկավոր են։ Բայց, վերադառնանք նյութականին։ Եթե մարդը ընտրի ուղեղը, ապա նա “կթեքվի” դեպի դրա կողմ, այսինքն կսկսի ընկնել այդ կողմ, ու այդպես նա կմոռանա մյուսը։ Եթե գնա սրտի մոտ, կմոռանա ինքնուսուցումը, որը նրան հարկավոր է։ Ու իմ կարծիքով այդ “ոսկե միջինը”, որը տրված է նկարում, լիովին բնութագրում էիմ ասածը։ Ես կողմ եմ, որ լինի այդպիսի հավասարակշռություն, քանի որ դրա բացակայության դեպքում այդ երկու գործոններից մեկը տուժելու է, կորչելու է։ Եթե մարդ ցանկանում է լինել սոցիալապես-զարգացած, ապա նա պետք է ունենա այսպիսի մտածելակերպ։ Ես փորձում եմ հավասար ժամանակ տրամադրել և՛ նրան, և՛ մյուսին, ում իմ կարծիքով մարդիկ հետևելով այդ հավասարակշռությանը ավելի ազատ են իրենց զգում։ Քանի, որ մյուսները ավելի խորանալով գործոնի մեջ սկսում են հոգնել դրանից, սկսում են ահռելի ազդեցություն ստանալ։ Իմ կարծիքով այդ “ոսկե միջինը” պետք է լինի, քանի որ երկու օրգաններն են, երկու գործոններն են, ու երկու թելերն էլ մեզ հարկավոր են։