Բնակչության փոխանակումից հետո էլ Թուրքիայում շարունակում էին ապրել շուրջ 100.000 հույներ, որոնց մեծագույն մասը բնակվում էր Ստամբուլում և զբաղվում առևտրով: Չնայած այն բանին, որ թուրքական իշխանությունների կողմից ազգային փոքրամասնությունների դեմ ընդունվում էին օրենքներ (օրինակ՝ Ունեցվածքի հարկը, 20 դասակարգի զորակոչը և այլն) և կազմակերպվում էին զանազան արշավներ («Հայրենակի՛ց, խոսի՛ր թուրքերեն», ազգային կրթօջախների իրավունքերի սահմանափակում և այլն), միևնույն է, հունական բնակչությունը մի մասը շարունակում էր կառչած մնալ սեփական հողից:
Nüfus mübadelesinden sonra bile çoğu İstanbul’da yaşayan ve ticaretle (alışveriş) uğraşan 100.000 civarında Rum Türkiye’de yaşamaya devam ediyorlardı. Türk yetkililerin ulusal azınlıklara karşı yasalar çıkarmasına (örneğin varlık vergisi, 20 sınıf zorunlu askerlik vb.) ve (Vatandaş, Türkçe konuşun, milli eğitim merkezlerinin haklarının kısıtlanması vb.) gibi çeşitli kampanyalar düzenlemesine rağmen ancak Yunan nüfusunun bir kısmı kendi topraklarına bağlı kalmaya devam ediyorlardı.