Վերլուծություն
Թարգմանչաց տոնի շրջանակներում մենք կարդացել ենք շատ հետաքրքիր գրաբար առակներ,ասույթթներ և թարգմանել ենք աշխարհաբար հայերենով։ Շատ հետաքրիքր նախագիծ էր։
Մենք կարդացել ենք վրեժի,երդման և բարկության մասին։ Բարկության դասում մենք սովորեցինք,որ պետք չէ ոչ մի դեպքում ջղայնանալ,ապտակել,նույնիսկ բարկանալ երեխաների,հատկապես մեր եղբայրների վրա։ Որովհետև այ նույն պահվածքը կարող է մեզ վերադառնալ։ Ես դա սխալ եմ համարում,որովհետև ես իհարկե բարկանում եմ իմ եղբոր վրա իր դասերի համար,բայց ի ներքուստ ես զգում եմ իմ սխալը հասկանում եմ ինչ եմ ես արել,և շտապում եմ ներողություն խնդրելուն։ Ես շատ եմ խղճում այն պահերը,երբ ես բարկացել եմ իմ եղբոր վրա։ Ի ներքուստ ես զգացել եմ իմ սխալը,հասկացել եմ ինչ հանցանք եմ արել ու խիղճս չի թողնում հանգիստ քնեմ։ Այս ասույթը շատ օրինակելի,շատ ազնիվ ու շատ ճշմարիտ էր,ես այդպես եմ համարում։
Մյուս ասույթում ասվում էր երդման մասին։ Երդվել ամեն դեպքում չի կարելի,դա նույնպես հանցագործություն է։Մենք սովորեցինք,որ հին ժամանակներում Աստծո երդումը դա անարժան,անշնորհք պահվածք էր։ Պետք չի երդվալ քո գլխի ու քո երկնքի անունով։ Որովհետև երկինքը դա Աստծո հենարանն է,իսկ քո գլխի անունով երդվելիս դու էլ չես կարող աճեցնել մազեր։
Դավիթ Մուրադյան 