Солнце клонилось к закату. На воду набегал ветерок, пригибал на берегу высокую траву, шебаршил в кустарнике. Камнем, грудью вперед, падали на воду чайки, потом взмы-вали вверх и тоскливо кричали.

Внизу, под обрывистым берегом, плескалась в вымоинах вода. Плескалась с таким звуком, точно кто ладошками при-шлепывал по голому телу.

Вдоль берега шли двое: старик и малый лет десяти — Петька. Петька до того белобрыс, что кажется: подуй ветер сильнее, и волосы его облетят, как одуванчик.

Старик нес на плече свернутый сухой невод.

Петька шел впереди, засунув руки в карманы штанов, по-сматривал на небо. Время от времени сплевывал через зубы.

Разговаривали.

— … Я ему на это отвечаю, слышь: “Милый, говорю, че-ловек! Ты мне в сыны три раза годишься, а ты со мной так разговариваешь”. — Старик подкинул на плече невод. Он страдал глухотой, поэтому говорил громко, почти кричал. — “Ты, конечно, начальство!.. Но для меня ты — ноль без па-лочки. Я охраняю государственное учреждение, и ты на меня не ори, пожалуйста!”

Շարունակել կարդալ →

Այսօր՝ մարտի 6-ին, արվեստի դասաժամին, մենք քննարկեցինք մեր անցած թեմաները, վերհիշեցինք, թե ինչպես են այդ առասպելներն ու ավանդապատումները արտացոլել մարդկային հոգեբանությունը։ Մենք խոսեցինք Դեֆկալյոնի ու Պիրայի, Համաշխարհային ջրհեղեղի, Ակտեոնի ու Արտեմիսի, Սիզիփոսի, Պոսեյդոնի, Սոդոմ և Գոմոր քաղաքների առասպելների, ինչպես նաև Գոռգո Մեդուզայի մասին ամենահայտնի առասպելի մասին։

Համաշխարհային ջրհեղեղը տեղի էր ունեցել շատ դարեր առաջ երկրի վրա, որի հիմնական նպատակը մարդկանց «մաքրելն» էր։ Ջուրը մեզ մոտ ասոցացվում է մաքրության ու փոփոխության հետ, չէ որ ինչ-որ տարաների մեջ ջուր լցնելով, վերջինս ընդունում է տարայի տեսքը։ Ջրհեղեղը, եթե նույնիսկ չի էլ եղել, կարևոր չէ, մենք պետք է ուշադրություններս սևեռենք այն փաստի վրա, որ մարդիկ հասել են մեղքերի այն «աստիճանին», որ հունական դիցաբանությունն ու Աստվածաշունչը պատմում են, թե ջրհեղեղ է եղել՝ մարդկանց «ազատելու», «մաքրելու» նպատակով։

Շարունակել կարդալ →

Օձն ասաց կարմրակատարին.
– Ի՜նչ կա ավելի գեղեցիկ, քան քո թռիչքը, ո՜վ կարմրակատար, սակայն ինչ լավ կլիներ, եթե դու կարողանայիր սողոսկել թռչնաբներն ու հողի մեջ թաղված որջերը, ուր կյանքի ճնշումը խտանում է լռության ու անդորրի մեջ:
– Աստված է վկա, որ դու խորաթափանց իմացության շտեմարան ես և ամենաիմաստունը բոլոր արարածներից, սակայն ինչ լավ կլիներ, եթե դու թռչեիր,- պատասխանեց կարմրակատարը:
Ձևացնելով, թե ոչինչ չի լսել` օձը շարունակեց.
– Խեղճ կարմրակատար, ինձ նման դու չես կարող տեսնել խորությունների գաղտնիքները, ոչ էլ կարող ես սողոսկել թաքնված թագավորությունների ամբարները: Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա քեզնից չեմ թաքցնի. երեկ թաքնվել էի սուտակե անձավներից մեկում, որը նմանեցրի հասուն նռան բոսորագույն սրտին, որին լույսի ամենանվազ շողն անգամ վերածում էր հրե վարդի: Այս աշխարհում ո՞վ կարող է ինձ նման հավասար տեսնել այս հրաշքները:
-Ճշմարիտ դատեցիր, ով իմաստուն, իսկապես քեզանից բացի որևէ մեկը չի կարող քնել դարերի հետքերի ու դարաշրջանների հիշողությունների բյուրեղներին, սակայն, ցավում եմ, դու չես երգում,- պատասխանեց կարմրակատարը:
– Ես մի բույս գիտեմ, որի արմատները ձգվում են մինչև երկրի ընդերքը, և յուրաքանչյուր-ոք, ով ուտում է այդ արմատներից, դառնում է Աշթրութից առավել գեղեցիկ:
-Ոչ-ոք, ոչ-ոք, քեզանից բացի չի կարող կախարդական երկրի մտքի դիմակը հանել, սակայն, ցավում եմ, դու չես թռչում:
– Գիտեմ ծիրանագույն մի առվակ, որն անցնում է հզոր լեռան տակով, ու յուրաքնաչյուր-ոք, ով խմում է այդ առվակից, դառնում է հավերժ` աստվածային անմահությամբ: Ոչ-ոք, ոչ մի թռչուն կամ կենդանի, ինձնից բացի այդ առվակը չի գտնի:
– Աստված վկա, որ աստվածների նման անմահ կլինես, եթե կամենաս, սակայն, ցավում եմ դու չես երգում:
– Գիտեմ երկրակեղևի տակ թաղված մի տաճար, որի ճանապարհը չի գտնի որևէ հնագետ կամ հետազոտող, ամսվա մեջ բազում անգամ եմ այցելում այնտեղ. այն անցած ժամանակների հսկա շենքերից է, որի պատերին նկարված են բոլոր ժամանակների ու գոյերի գաղտնիքները, ու յուրաքանչյուր-ոք, ով կարդա ու հասկանա, ապա կհասնի աստվածությանն իր մտքով ու իմացությամբ:
– Ով սիրելի իմաստուն, դու, միայն դու, եթե կամենաս, մարմնիդ նրբությամբ կարող ես սողոսկել բոլոր սերունդների գիտությունների մեջ, սակայն, ցավում եմ, դու չես կարող թռչել:
Այդժամ, վրդովված իրենց զրույցից, օձն իր բույնը վերադարձավ` ինքն իրեն քրթմնջալով.
– Աստված ազատի դատարկագլուխ դայլայլողից:
Իսկ կարմրակատարը թռավ` բարձրաձայն ճռվողելով.
– Ցավում եմ, որ դու չես երգում, ցավում եմ, ցավում եմ իմ իմաստուն, որ դու չես թռչում:

Շարունակել կարդալ →