Ձմեռը կղզու մի կողմում տեղավորվելու համար հյուսիսային քամիները, աստղային քամիները արևածագի՝ արևմտյան պոռթկումնային տեսքով՝ մոբիլիզացման ժամանակ, մյուս կողմում էլ ամառ՝ դեռևս մանր-մունր բաները չհավաքած, մի անկյունում ներգաղթյալի պես նստել էր։ Չգնալու-գնալու միջև տատանվում է, ձեռքում մի անձնագիր, տուփի մեջ 3-5 ոսկի․ այս գեղեցիկ դեմքով սպասող ներգաղթյալը, որ այս կղզում դժվար, թե գտնվի մեկը, ով այս կղզում թարմություն է սիրում, բացի ինձանից, կարող եմ ասել․

— Պարծենալու համար չեմ ասում։

— Այն օրերին, երբ բոլորը փորձում են ինչ-որ բան անել, որ ընտելանան ու պատրաստվեն 6-7 ամսվա ցուրտ կյանքին, որը նոր է սկսվելու, ես, իմ ծուլությունը, իմ սովորության համաձայն, միշտ հետապնդում էի փախչող ամռանը, հետևում էի այդ գեղեցիկ ներգաղթյալին։ Որտեղ նրան կարողանում եմ բռնել, այնտեղ գրկում եմ։ Ոմանք նոր են սոճի ստվերում անշարժ ու անարև են։

Կղզու այս կողմում չկան այնպիսի տներ, որոնք ամռան չեն սպասում բոհխա-բոխչա իրերով եկող գնացող մարդկանց։ Կա միայն մեկ փոշոտ սրճարան։

Ընդամենը հինգ կամ տասը մետր բարձրության վրա գտնվող փոքրիկ ծովածոցում, նույնքան փոքր, որքան բնակարանի պատշգամբը, այս գյուղական սրճարանի փայտե սեղանների վրա դեռ մրջյուններ կան, իսկ սուրճի բաժակի շուրջը դեռ ճանճեր են նստում: Բոլոր ձայները կտրված են: Երբեմն լսվում է երկնքից ինքնաթիռի մռնչյուն: Միայն այս պատմվածքը գրելիս էի մտածում այն ուղևորների մասին, ովքեր այժմ վայրէջք կկատարեն Յեշիլքոյում։ Մինչ այդ ինքնաթիռներ անցել էին։ Բայց ես երբեք չէի մտածի, որ դրա մեջ գտնվող ուղեւորները հիմա-հիմա կիջնեն Յեշիլքյոյ, որ նրանք արդեն վայրէջք են կատարել այս երկու գծերի վերջում։

Շարունակել կարդալ →