Ես ինձ համարում եմ սանգվինիկ։

Ինչու?

Որովհետև ,ես ինձ կարողանում եմ ճիշտ պահին ճիշտ կառավարել։ Ես ուրախ պահին կարողանում եմ զվարճանալ,ուրախանալ,ինձ զանգված ու հավասարակշռված պահել,իսկ եթե գալիս է տխուր պահ ինչ-որ լուրջ պահ,ես ինձ կարողանում եմ վերափոխել և դառնալ լուրջ,ու չզվարճանալ։ Այդպիսի դեպք եղել է իմ բարեկամի մահվան հետ,երբ ես այդ օրը մինչև իմանալը ուրախ էի,բայց իմանալով դա ես շատ տխրեցի և հասկացա,որ սա լուրջ պահ է և ծիծաղելու տեղ չէ։ Ես ինձ կարողանում եմ հավասարակշռված լինել։ Ես կարող եմ ուրախ պահին լինել մի քիչ ավելի զվարթ ու անլուրջ,բայց երբ գալիս է լուրջ պահ,ես ինձ կարողանում եմ պահել շատ լուրջ,ազնիվ ու անծիծաղ։ Ահա այդպիսին եմ ես։