Հայտնի է, որ Համո Սահյանին անվանում են բառանկարիչ. յուրաքանչյուր բանաստեղծությունն անգիր անելուց առաջ փորձեք գնահատել «կտավը»: Բնություն-մարդ կապն ինչպես է արտացոլվում ստեղծագործություններում:
Ամպրոպից հետո Երկինքն ավելի կապույտ է լինում, Խոտերն ավելի կանաչ են լինում Ամպրոպից հետո։ Ամպրոպից հետո Ճերմակ շուշանը ավելի ճերմակ, Կակաչն ավելի կարմիր է լինում Եվ մեղրածաղիկն՝ ավելի դեղին։ Ամպրոպից հետո Սարերն ավելի բարձր են երևում, Խոր են երևում ձորերն ավելի, Եվ տափաստաններն՝ ավելի արձակ։ Ծառերն ավելի խոնարհ են լինում Ամպրոպից հետո, Եվ հավքերը մեր գլխավերևում Իրար կանչում են ավելի սրտով. Ամպրոպից հետո Բարի է լինում արևն ավելի, Եվ մենք ավելի սիրով ենք իրար Բարի լույս ասում։ Ամպրոպից հետո աշխարհը և դու Հասկանալի եք լինում ավելի…
Ես այստեղ գտա հետաքրքիր տրամադրություն
Ես հասկացա,որ մարդ-բնություն հարաբերությունները դրական են։Այսինքն այստեղ նշվում է,որ ամպրոպից հետո,այսինքն ամպրոպը վերջացավ և եկավ ուրախությունը։Նա ասում էր,որ կակաչն ավելի կարմիր է դառնում և ծաղիկները ավելի ծաղկուն։Նշվում է նաև ձորերի,սարերի,տափաստանների և բնության մասին։Ասվում է,որ դժբախտությունը,այդ վատ տրամադրությունը գնաց և եկավ ուրախությունը,ծաղկումը։Ահա այդպիսի տրամադրություն կա։
Ահա այդպես է,քնարական հերոսը ունի միտումնավոր,տխուր մեկ տեղ հանգիստ տոն,տրամադրություն,բայց մյուս տողում ավելի ուրախ,զվարթ ու անհոգ։Եվ վերջում հերոսը պատմում է,որ երբ ամպրոպը ավարտվում է աշխարհը և դու ավելի եք իրար հասկանում,ճանաչում։Այստեղ կա հանգիստ,մի տեղ ուրախ տրամադրություն։Բայց ամբողջությամբ Սահյանը պատմում է հանգիստ օրվա,ամպրոպից հետո օրվա մասին,թե ինչ է լինում,երբ ամպրոպը ավարտվում է։
Իմ վերաբերմունքը․
Իմ վերաբերմունքը ահա կասեմ․
Ես համաձայն եմ այս մտքի այս տողերի հետ,որովհետև երբ տխրությունը,լացը,դժբախտությունը ավարտվում է,գալիս է զվարթությունը,ուրախությունը և ծիծաղը։Բայց այստեղ ասվում էր մարդ-բնություն հարաբերությունների մասին։Ես համաձայն եմ,որովհետև այդպես է իրականում։Ամպրոպը վերջանում է,գնում է և ամենուրեք տիրում է ուրախություն,ժպիտ և սեր։Ծաղիկները,ծառերը բնությունը ավելի ուրախ,ծաղկուն են դառնում։Ձորերը և սարերը ավելի բեհ,բարձր են լինում,դառնում,եվ վերջում դու և աշխարհը իրար ավելի մոտիկից եք իրար ճանաչում։Այո,երբ ամրպոպը վերջանում է,իմ կարծիքով մենք միքիչ ավելի շատ ենք իմանում այս երևույթի մասին ֆիզիկական տեսանկյունից,ուսումնասիրում ենք այն և հասկանում,թե ինչեր է թաքցնում մեզանից բնությունը։
Yerevan, also spelled Erevan, Erivan, or Jerevan, capital of Armenia. It is situated on the Hrazdan River, 14 miles (23 km) from the Turkish frontier. Though first historically recorded in 607 CE, Yerevan dates by archaeological evidence to a settlement on the site in the 6th–3rd millennia BCE and subsequently to the fortress of Yerbuni in 783 BCE. From the 6th century BCE it formed part of the Armenian kingdom.
The city developed as an important focus of trade and has had a long history of siege and storm. At different times it came under the Romans (a ruined fortress remains), Parthians, Arabs, Mongols, Turks, Persians, Georgians, and Russians. In 1582 it fell to the Turks, in 1604 to the Persians, and finally in 1827 to the Russians. In 1920 Yerevan became the capital of the independent Armenian republic. It remained the capital during the periods of Soviet rule and of renewed independence.
Modern Yerevan, which climbs the hillsides from the deep trench of the Hrazdan, is an attractive city in a fine natural setting framed by the extinct volcanic peaks of Mount Aragats and Mount Azhdaak to the north and Mount Ararat across the Turkish frontier to the south. Many modern buildings along its tree-lined streets have been constructed in traditional Armenian styles and of variously coloured local stone. Yerevan is a major cultural centre, with a university founded in 1919 and many other institutions of higher education. The Armenian Academy of Sciences (est. 1943) is the most prominent of the many research institutions in the city. The Matenadaran archives (founded 1920) hold a rich collection of ancient Armenian manuscripts, such as the Lazarus Gospel of 887. Yerevan also has many theatres and museums.
The rapid growth of the city, from a population of about 30,000 in 1914, is due to industrial development and to the hydroelectric plants on the Hrazdan. The city’s chemical industries produce acetylene, plastics, synthetic rubber, and tires. Aluminum is smelted, and other industries make cars, turbines, electrical machinery, compressors, cables, and machine tools. Pop. (2011) 1,060,138; (2020 est.) 1,084,000.
Yerevan is a very ethnically homogeneous city, though tiny Yezidi and Molokan (Russian) minorities exist. Because the population of the city was only 20,000 a century ago, the vast majority of the Armenians are immigrants themselves, from all over the world. From the villages and towns of Armenia, from Tbilisi which was the centre of Eastern Armenian culture before 1918, from Western Armenia as genocide survivors poured in, and even from the Middle East and Europe in a large, post-World War II wave of immigration. Since independence, the city has become the heart of the entire Armenian world, as the divisive communist governments demise has allowed the Diaspora – larger in number than the population of Armenia itself, to embrace the city as its own.
Religion
Many visitors will be surprised to know that Armenia is not just an outcrop of Christianity in the Caucasus, but it is the first country in the world to adopt Christianity as a state religion. The king declared Christianity the state religion in 301 AD. Christianity has been uninterruptedly practiced in Armenia ever since in its own traditions.
The Armenian Apostolic Church, or just Apostolic Church, is the National Church of Armenia. It is very traditional; in practices (but not history) is similar to Orthodox and Catholic movements, and to the Reformed Churches, e.g. the Church of England. At the same time the Armenian Apostolic Church has some strikingly different practices, like allowing animal sacrifices or celebrating Christmas on January 6 along with Theophany.
The great majority of Armenians identify themselves as Apostolic Christians and have their own Catholicos (religious leader, like the Pope for Catholics). Today, the vast majority of Armenians do not attend church each Sunday, with visits revolving around weddings and baptisms, or occasionally dropping in to light a candle. Soviet restructuring of the city left Yerevan with very few churches: though many new ones have been built, and old ones rehabilitated, since independence.
The Protestant (Evangelical) Armenians are rather few in number and have only one church on Nar-Dos street.
Anglican (Episcopal) Christians congregate at (Armenian Apostolic) Surb Zoravor church for Sunday Eucharist.
Orthodox Christians maintain one church in Kanaker district of Yerevan. A new, large-scale, onion-domed Orthodox Cathedral of the Holy Cross is under construction at Yerevan Lake district, visible from the highway coming from the airport. However, this will have mostly symbolic structure as the Orthodox Christians are very few in number.
Yezidi (a religious and ethnic minority in Armenia) religious rituals, as most of that religion, are kept secret, so their practices cannot be observed by outsiders. The largest Yezidi temple in the world is under construction in a village outside of Yerevan.
Muslims are steadily growing in numbers since the collapse of the Soviet Union, fueled by Iranian immigration. There is one mosque on Mashtots Avenue.
Many Christian sects are also present in Yerevan, and they congregate in schools, sport clubs, concert halls and the like.
Դավիթ Մուրադյան 