ԲԱՑՎՈՂ ՕՐՎԱ ՀԵՏ

Բացվող օրվա հետ վեր թռան հանկարծ
Լույսի խտուտից զարթնած սարերը,—
Իրար շալակած սարը բարձրացան
Իրար պաղ ու շոգ շնչառությունից
Քրտնած սարերը:
Միջօրեի հետ շտկեցին իրենց—
Իրենց ինքնության խորք ու ձևերով—
Հեռացան քիչ-քիչ իրար հրելով,
Եվ բաժանվեցին դաշտ ու ձորերով
Իրար կռնակի կռթնած սարերը:
Թեքվող օրվա հետ թեքվեցին կարծես,
Ամպ ու ժպիտներ փոխանակեցին
Եվ մոտենալով սիրտ տվին իրար—
Իրար շվաքից խրտնած սարերը …
Իրիկնաժամի մշուշների հետ
Իրար շալակած իջնում են սարից
Խուլ, խորհրդավոր, մթնած սարերը:

Տեսանյութ

Նկարագրել ստեղծագրությունը նկարի, ֆիլմի տեսքով։

Իմ կարծիքով Համո Սահյանը սարերը նմանացնում է մարդկանց, նրանց բնույթի գծերով։ Այսինքն սիրտ տվին իրար, այսինքն ողջագուրվեցին, ողջույն փոխանակեցին, ինչպես և մարդիկ։ Իրինկաժամին էլ խուլ, խորհրդավոր ու խրտնած իջնում են սարից, ինչպես և մարդիկ իրիկնաժամին՝ մինը աշխատում և հոգնում է, իսկ մյուսը ամբողջ օրը ինչ-որ բանով է զբաղված և նույնպես հոգոնւմ է։ Սարերի պահվածքը շատ է նման մարդկանց պահվածքին։ Նրանք ամեն օր ինչ-որ տեղ են գնում, միասին զարթնում են, ողջունում են, ու իրիկնաժամին վերդառանում են իրենց վայրը։ Այս ամենը նաև բնորոշ է մարդկանց, նրանք նույնպես առավոտյան զարթնում են լույսի խտուտից, նրանք նույնպես շոգ ու պաղ շնչառություն են փոխանցում իրար։ Նրանք, ինչպես մարդիկ ունեն նույն պահվածքը, ու իմ կարծիքով այդ պահվածքը միայն բնորոշ է մարդուն, ով զարթնում է արևի առաջին ճառագայթի հետ, դիմավորում է նոր օրը, նոր արկածները, ամբողջ օրը ինչ-որ գործ է անում և ի վերջո հոգնում է իրիկնաժամին։ Նկարը կարող եմ բնութագրել այսպես։ Համո Սահյանի ամեն տողում կա իր բաժին խորհրդավորությունը և իմաստը։ Այդ ամենը այնքան նման է ինձ, իմ օրվան։ Ես նույնպես զարթնում եմ արևի լույսից, ողջունում և դիմավորում եմ նոր օրը։ Ամեն տող բնորոշ է ինձ։ Ամեն նախադասության տրամադրությունը բնորոշ է ինձ։ Այսինքն ես կարդալով այդ տողերը, հասկանալով ու ըմբռնելով ամեն տրամադրություն, ես զգում եմ, որ ամեն տրամադրության հետ, փոխվում է իմ տրամադրությունը։ Ու կամաց-կամաց ես ընգրկվում եմ սրա մեջ, ես ինձ դնում եմ քնարական հերոսի տեղը, ու ամեն ինչ զգում եմ, կապված այդ նախադասության տրամադրությունը։ Այդ փոքր համառոտ ու ընդարձակ բանաստեղծության մեջ, ես այնքան իմաստ ու խորհրդավորություն գտա։ Նմանացրեցի մարդուն և ինձ։ Ինձ դրեցի հերոսի տեղը ու ինքս իմ մաշկի վրա զգացի այդ բոլոր տողերի տրամադրությունները հատ առ հատ։

Գրել ստեղծագործական աշխատանք “Իմ տպավորիչ առավոտը”

Իմ առավոտները մեծամասամբ անցնում են մտորումներով ու հետագա քայլերի պլանավորմամբ։ Առավոտյան ես արթնանում են, ինչպես մյուս հազարավոր մարդիկ։ Իմ կյանքի առավոտներում գրեթե չկան առեղծվածային իրադարձություններ, իմ առավոտները անցնում են ու գնում են շատ պարզ ու առանց ինչ-որ խորհրդավորության։ Բանաստեղծություններում հեղինակները ոգին են իրենց դնում առավոտը բնութագրելու համար, իսկ ես իմ առավոտը բնութագրելու համար կպատմեմ մինը, որը շատ հետաքրքիր էր ու իմ կյանքի ու երևի թե ամենախորհրդավորն էր։

Ինչպես իմ հասարակակիցները, ես առավոտյան շուտ եմ արթնանում, քանզի շատ գործ է լինում անելու։ Ամեն առավոտ ինձ համար անցնում է նույն հունով ու նույն ընթացքով։ Առավոտների մեջ ինչ-որ հետաքրքություն մտցնելու համար, ես հաճախ գիրք եմ կարդում, որպեսզի շատ անգույն ու պարզ չանցնի իմ առավոտը։ Ամենախորհրդավորն ու տպավորիչը դա 2021 թվականի ամռանն էր։ Ես ճամբարում էի։ Առավոտյան արեգակը շողում էր, ես բոլորից շուտ էի արթնացել, քանի որ ունեի մի քանի պատճառներ։ Ելնելով դուրս նկատեցի մի շատ հետաքրքիր երևույթ։ Երկինքը նման չէր իմ սովորած, տեսած երկնքին։ Աշխարհի ոչ մի բառ չէր կարող բնութագրել այդ առավոտվա իմ տեսածը։ Տեսածս շատ զարմանալի չէր, բայց իր գույնայինությամբ ապշեցրեց ինձ։ Այն այնպիսի սիրուն երփներանգ, գույնզգույն աստղազարդերով էր պատված, որ ես նույնիսկ մի քանի րոպե լուռ նայում և հիանում էի։ Առավոտը արդեն սկսվել էր շատ հետաքրքիր ու անհասկանալի։ Իմ տեսած առավոտը ամենատարօրինակը կարող եմ անվանել։ Փորձեմ բնութագրել՝ աստղերը, որոնք պսպղում էին երկնքում, ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն էին առաջացնում, թե նրանք ինձ հետևում են։ Ուր ես գնամ, ուր քայլեմ, նրանք հետևիցս գալիս էին։ Աստղերը սովորականից ուժեղ էին փայլում ու պայծառությամբ գրեթե ամբողջ երկինքն էին լցրել։ Մարդ կարող է մտածել, որ դա սովորական երևույթ էր, ու ինձ տեսնելով կարող էր մտածել, որ ես տարօրինակ եմ։ Ամենահետաքրքիրն այն էր, որ այդ աստղերի միջից ելավ արևը, ու այդ տեսարանը ինձ թվաց հորինված։ Ես նայում էի այդ երևույթին ու ինձ մոտ ծագում էին հազարավոր հարցեր, որոնք ես չէի կարող ուղղել որևէ մեկին։ Այդ տեսարանը ոնց որ լիներ հեքիաթ, ու ես պատահմամբ այնտեղ էի արթնացել։ Արևի ելնելը դարձավ այն լույսը, այն շողքը, որը ստիպել էր ինձ խորհել։ Ես հասկացա, որ այդ լույսը կլինի այն դուռը, որը մի օր կբացվի։ Ինչքան էլ, որ ես որոշներից բախտավոր եմ, ես չեմ կարող պնդել, որ ամենաբախտավորն եմ, ես էլ եմ ունեցել դժվարություններ ու վայրէջքներ, բայց իմ կարծիքով դա հենց այն գաղափարն էր, որը պետք է ծագեր ինձ մոտ։ Այդ տեսարանը դիտելով հասկացա, որ արևի ելնելը դա մի լույսի փայլը կլինի, որը կուղեկցի ապագայում։ Հույսով եմ, ինչպես աստղերն էին ինձ ուղեկցում, այնպես էլ դրանք ապագայում կուղեկցեն։ Ես այդ առավոտ մի այլ տեսակի զարմացած էի։

Ապրիլի 12-13

Զուգահեռագծի մակերեսը

Դասարանում

Առաջադրանքներ հետևյալ խնդրագրքից

Վարժ․321

<A=30⁰

<B=150⁰

Վարժ․322

<A=45⁰

<B=135⁰

Վարժ․323

S=a*h=2*10=20սմ²

Տանը

Վարժ․324

Վարժ․325

Վարժ․326

Ֆիլմը դիտել եմ այստեղից՝ վավերագրական ֆիլմ

Պատմության դասաժամերին դիտեցի և վերլուծեցի այս ֆիլմը։ Վավերագրական ֆիլմը պատմում է կրտսեր Ալիևի մասին, նրա կյանքի, կարիերիայի և նախագահի պաշտոնի զբաղեցման մասին։

Որոշեցի դիտել հենց այս ֆիլմը, քանի որ իմ մոտ հետաքրքրություն առաջացավ, ուսումնասիրելու մեր դարավոր թշնամու առանորդի՝ Իլհամ Ալիևի դժվար կամ էլ հեշտ կյանքի մասին։

Իլհամ Ալիև, ծնվել է 1961 թվականի դեկտեմբերի 24-ին Ադրբեջանի մայրաքաղաք՝ Բաքվում։ Նրա հայրը՝ Հեյդար Ալիևը եղել է երկրորդ նախագահը, կարելի է ասել, կրտսերը հաջորդել է հորը։

Շարունակել կարդալ →

Շարունակում եմ ընթերցել նույն գիրքը՝ Ջո Բայդենը։ Այնքան հետաքրքիր, տեղ-տեղ մոտիվացիոն, որոշ մասերում տխուր գիրք է սա, որ ամեն տողում կա ինչ-որ խորհրդավորություն։ Այս գիրքն կարդալը ինձ մի այլ տիպի վայելք է պատճառում։ Այսօր ավարտեցի կարդալ երկորդ գլուխը։ Գլխում ներկայացվեց Բայդենի ուսանողական տարիները, նրա ընտանիքը և առաջընթացը։

Մոտիվացիոն թվաց այն պահը, երբ Բայդենը չէր կարողանում նորմալ խոսալ ու հարաբերվել մարդկանց ու ընկների հետ։ Նա կակազում էր։ Այդ դժվարությունը նա հաղթահարեց, երբ սովորում էր համալսարանում։ Նա դասերից հետո մի քանի ժամ միայնակ խոսում էր ինքն իր հետ, այդպես զարգացնելով իր խոսքը։ Ինչպես ասում են “Չկա չարիք առանց բարիք”, Ջո Բայդենը դարձավ ԱՄՆ-ի պատմության մեջ առաջին ամենաերիտասարդ սենատորը ընդամենը 29 տարեկանում։ Մի քանի օր անց ավտովթարից կորցրեց իր դստերն ու կնոջը՝ Նայոմիին և Նեյլիին։ Նա այնքան էր ցավում այդ դեպքի համար, որ նույնիսկ ցանկանում էր հրաժարվել սենատորի մանդատից։ Բայց նա իր երդումը տվեց հիվանդանոցում ՝ իր որդու պալատում (որը նույնպես վիրավորվել էր ավտովթարից), այդպես բոլոր ներկաներին ու հարազատներին, որոնք չէին հավատում նրան, ապացուցեց, որ ինքը չի մտածում միմիայն իր մասին, այլ նաև մտածում է իր ընտանիքի մասին։ Նա օրական մեկ ու կես ժամ ճամփորդում էր, որպեսզի հասնի Վաշինգտոն, իր աշխատանքի վայրը։ Այդ քայլով նա ապացուցում էր, որ մարդ կարող է ոչինչ չխնայել իր սիրած աշխատանքի համար։ Նրա մեջ բայց այդ վշտի, ցավի ու կորստի զգացումը դեռ կար։ Իհարկե բավականին անցել էր ժամանակ, բայց նա դեռ մտածում էր նրանց մասին։

Ամենակարևոր դասը, որը Ջո Բայդենը քաղեց այստեղից դա “Հանրության առջև պետք է խոսել սրտով, մեկ-մեկ էլ պետք է փոփոխություններ անել տեքստում”։ Ես դա ճիշտ եմ համարում, քանի որ հստակ ու անիմաստ տեքստը, որը որոշ տեղերում կարող է լինել անհասկանալի, պետք է փոփոխել, այսինքն մարդկանց պետք է տալ այն, ինչ նրանք ցանկանում են։ Պետք չէ անել այն ինչ ուզում ես, պետք է անել ուրիշների կարծիքը հաշվելով։ Նա նաև հաղթահարել է ուրիշ մի դժվարություն։ Նա ռասիստ էր, բայց շատ կարճ ժամանակահատվածում։ Նա նույնպես ատում էր իրեն այդ գծի համար, բայց դրա հետ մեկ տեղ պայքարում էր դրա դեմ, որը ի վերջո ստացվեց մի քանի ամիս հետո։ Այս բոլոր հուշերը ցույց են տալիս, թե ինչքան մեծ կարող է լինել մարդու նպատակի իրականացումը։ Ջո Բայդենը շատ մեծ դասեր է այստեղ քաղել ու շատ կարևոր դասեր է ուսուցանել սովորական մարդկանց ու իր բարեկամներին և ծանոթներին։