Այս օրը ես կարդացի “Փոխնախագահ”գլուխը։ Իմ կարծիքով դա ամենահետաքրքիր ու ամենից շատ բացահայտող հատորն էր։ Այդ գլխում հեղինակը՝ Էվան Օզնոսը, պատմեց Բայդենին՝ իբրև փոխնախագահի պաշտոնը ստանձնած բիձուկ։ Այո, տարօրինակ է հնչում, բայց այդպես էր իրականում։ Բայդենը՝ Օբամայի կառավարության ու իշխանության ժամանակ Սպիտակ տան անդամ էր, ու զբաղեցնում էր փոխնախագահի պաշտոնը։ Նրանք Օբամայի հետ շատ լավ գործընկերներ էին ու շատ լավ ընկերներ։ Գրքում պատմում է, որ Օբաման Բայդենից սովորեց համարձակություն, իսկ Բայդենը Օբամայից՝ փորձառություն։ Բայդենը միշտ իր զեկույցներում ու հայտարարություններում տեղ-տեղ դուրս է գալիս տեքստից ու խոսում է իր բառերով։ Հիմա էլ ենք դա նկատում համաշխարհային քաղաքականության մեջ։ Նա չէր շփոթվում, նա ասում էր այն ինչ տեսնում էր, ու նա չէր կարևորում այն փաստը, թե դա դուր կգա արյդոք մարդկանց, թե ոչ։ Ինքը խոսում էր սրտանց իր քայլերի մասին, ու Ամերիկան ծաղկեցնելու մասին։ Դրա համար մարդիկ իրան անվանում էին բիձա, քանի որ նա արդեն ուշացել էր այդ դարաշրջանից՝ Քենեդիի դարաշրջանից։ Օբաման միշտ կասկածում էր Բայդենի կարողությունների վրա, բայց չէր ցույց տալիս դա։ Նա միշտ լրագրողների հետ առանձազրույցներում կամ էլ կառավարության անդամների հետ զրույցներում ասում էր, որ կասկածում է, թե Բայդենը կարժանանա բավարար ուշադրության։ Բայց նա սխալվեց։ Հանդիպումների ժամանակ Օբաման, լինելով ԱՄՆ-ի նախագահ, ավելի քիչ այցելուներ ուներ, քան Բայդենը։ Բոլորը ցանկանում էին զրուցել այն “բիձու” հետ, ով ամեն անգամ ինչ-որ նոր բան է ասում, թռցնում իր բերանից։ Այսպես անցնում էին տարիները, իսկ Օբաման ու Բայդենը ավելի էին ամրապնդում իրենց կապերը։ Բայդենը այցելելով տարբեր հուշահամալիրներ, տարբեր վայրերի բացումների, երբեք չէր ցանկանում երկխոսության մեջ մտնել լրագրողների հետ։ Նա կարևորում էր հանգստությունը, քանի որ ուզում էր պարզապես դիտել բացումը։ Երբ նրան հարց էին տալիս, նա չէր պատասխանում, նույնիսկ չէր էլ նայում այն մարդկանց վրա, ովքեր այդ հարցն են տվել։ Եվ այդպես քայլ առ քայլ ձևավորվեց նրա կոպիտ ու խիստ կեցվածքը, որով նա շարունակելու էր իր քաղաքական ճանապարհը։